مچبند شناسایی بیمارستانی کودک

مچبند شناسایی بیمارستانی کودک

بررسی شواهد موجود در مورد مچ بندهای بیماران – گردآوری شده از متون موجود، کارگاه های آموزشی که توسط آژانس برگزار می شود، و نظرسنجی از تراست های NHS  نشان داد

که عدم انطباق با استفاده از 3٪ در قلب، 4٪ در جراحی، و 5٪ متفاوت است. در بخش های ارتوپدی تا 29 درصد در بخش های اطفال.

اطلاعات بیشتر نشان داد که خطاهای کلیدی که منجر به مشکلاتی شده است در فرآیند ایجاد و صدور مچ بند برای بیماران رخ داده است. این خطاها شامل اشتباهات دفتری،

مانند جابجایی ارقام در شماره بیمارستان، عدم تأیید اطلاعات و مشکلات در برقراری ارتباط است که اغلب ناشی از بیماری بیمار یا فقدان زبان انگلیسی است.

بررسی تراست های NHS نشان داد که اکثر تراست ها نام و نام خانوادگی و شماره بیمارستان بیمار را ثبت می کنند، اما همه آنها تاریخ تولد را ثبت نمی کنند و تنها حدود یک سوم

شماره NHS را ثبت می کنند. لیبل

در مورد اینکه چه کسی برای بیماران مچبند صادر می کرد و چه کسی اطلاعات را بررسی می کرد و همچنین در کدگذاری رنگ، تفاوت زیادی وجود داشت. به عنوان مثال،

نوارهای قرمز می توانند هشت معنی مختلف داشته باشند، از حساسیت دارویی تا “انگلیسی را به عنوان زبان اول ندارد”.

در این کارگاه، کارکنان NHS و بیماران توافق کردند که نوعی استانداردسازی در طراحی و مشخصات  از جمله کدگذاری رنگ – مچبندها مفید خواهد بود.

نویسنده گزارش بررسی، نیک سودالیس، از بخش تحقیق و توسعه آژانس، نتیجه‌گیری کرد: «در مجموع، این بررسی‌ها نشان می‌دهند که شناسایی اشتباه بیمار اتفاق می‌افتد،

خطاهای مربوط به مچ بند به آن کمک می‌کند، و در نهایت، پیامدهای چنین خطاهایی به طور بالقوه ویرانگر هستند (به ویژه در تخصص های جراحی).

چاپ لیبل بیمارستانی

برای کاهش این خطاها، دستورالعمل جدید آژانس به تراست های NHS نیاز دارد تا فرآیندهای شفاف و منسجمی را ایجاد کنند، که در پروتکل های اعتماد تنظیم شود، مشخص شود.

که کدام کارکنان می توانند مچ بند تولید، اعمال و بررسی کنند، چگونه باید این کار را انجام دهند، و چه منابع اطلاعاتی را می توانند انجام دهند. باید استفاده کنی.

طبق راهنما، تراست ها باید فقط از مچ بندهای سفید با متن سیاه استفاده کنند. کسانی که مایلند سیستمی برای شناسایی خطرات شناخته شده

(مانند آلرژی یا نشان دادن بیمارانی که نمی خواهند خون یا فرآورده های خونی دریافت کنند) داشته باشند، باید از یک مچ بند قرمز با شناسه های بیمار در متن سیاه

رنگ روی صفحه سفید روی مچ بند استفاده کنند.

تا 18 ژوئیه 2009، همه مچ بندها باید از سیستم جمعیتی بیمارستان (به عنوان مثال، سیستم مدیریت بیمار) در کنار بالین بیمار تولید و چاپ شوند.

این توصیه ها برای همه بیماران بستری در بیمارستان در محیط های عمومی و اجتماعی اعمال می شود. اگرچه امید است بخش‌های اورژانس سعی کنند توصیه‌ها را دنبال کنند،

چاپ دستبند بیمارستانی

اما آژانس تشخیص می‌دهد که این ممکن است دشوار باشد، زیرا گردش مالی زیاد بیماران، تاخیر در ثبت نام در نتیجه نیاز به درمان فوری و اطلاعات محدود ممکن است

هنگام ورود بیمار در دسترس است. هدف، واقعگرایانه:

ارزیابی استفاده از مچ بندهای شناسایی در بین بیماران بستری در بخش های بستری.

پژوهش کمی، توصیفی و عرضی، با نمونه‌گیری 385 بیمار. جمع‌آوری داده‌ها به روش مشاهده‌ای و از طریق پر کردن پرسشنامه ساختاریافته که با هدف بررسی وجود مچ بند شناسایی

و شناسه‌های مورد استفاده انجام شد، صورت گرفت. برای تجزیه و تحلیل از آمار توصیفی با فراوانی مطلق و نسبی استفاده شد.

نتایج:

مشخص شد که 83.9 درصد بیماران دارای مچ بند به درستی شناسایی شده، 11.9 درصد مچ بند با خطا و 4.2 درصد از بیماران بدون مچ بند بودند. عدم انطباق اصلی

در مچ بندهای شناسایی ناقص بودن نام، شماره های مختلف ثبت نام، ناخوانا بودن داده ها و مشکلات مربوط به یکپارچگی فیزیکی مچ بندهاست.

نتیجه:

این مطالعه مشارکت حرفه‌ای‌ها را در فرآیند شناسایی بیمار نشان داد، که نشان‌دهنده میزان بالای انطباق مچ‌بندها بود. علاوه بر این، به شناسایی عناصر در استفاده

از مچ بند کمک کرد که ممکن است برای یک فرآیند شناسایی ایمن بهبود یابد. واژه‌های کلیدی: سیستم‌های شناسایی بیمار، ایمنی بیمار، پرستاری