لیبل میوه گلابی
لیبل میوه گلابی در میان آنها بری اسنایدر از کلرادو است که برچسب های رنگی مختلفی را در موزاییک های نمادهای فرهنگ پاپ ترتیب می دهد.
او در اوایل کارش آنها را، و میوه ای که به آن وابسته بودند، درخواربارفروشی به دست آورد. اکنون او جعبه های پر از کلکسیونرهای سراسر جهان را دریافت می کند.
شماره 3. کدها توسط IFPS اختصاص داده می شوند. این استانداردهای فدراسیون بین المللی تولید است. قبل از صدور یک،
بررسی های دقیق در سطح ملی و بین المللی انجام می شود.
شماره 2. همه آنها سودمند نیستند. در چین، کشاورزان برچسب‌هایی با شکل خاص روی سیب‌های جوان می‌چسبند و پس از رشد میوه، آنها را از بین می‌برند.
آنچه باقی می ماند یک پیام یا نماد شانس است. میوه هایی که به نام سیب رولزرویس شناخته می شوند، می توانند حدود صد دلار به فروش برسند.
شماره 1. استیکرهای چند کاره در دست ساخت هستند. یک مخترع نیویورکی در حال کار بر روی برچسب میوه ای است
که در آب حل می شود و به شستشوی میوه تبدیل می شود. این بدان معناست که محصول تمیز و حذف بدون دردسر برچسب همه یکجا.
وقتی از نزدیک نگاه می کنید، آنها به نوعی ناخوشایند هستند. ما می توانیم بهتر عمل کنیم.
لیبل میوه
تا به حال شده سیب را گاز بگیرید و متوجه شوید که یک برچسب در دهان دارید؟ تا به حال یکی را قورت داده اید؟
چیز مهمی نیست، اینترنت به شدت به شما اطمینان می دهد.
“برچسب های میوه خوردنی هستند!”
برچسب ها غیر سمی هستند و خوردن آن بی خطر است.
حتی ممکن است با چیزی که شبیه یک اعلامیه خدمات عمومی از سوی سازمان غذا و داروی ایران است مواجه شوید که می گوید:
حتی خوردن چسب هم اشکالی ندارد. FDA چسب حساس به فشار را به عنوان یک افزودنی غیرمستقیم غذایی طبقه بندی می کند که مصرف آن بی خطر است.
اشتباه. در حالی که FDA تنظیم می کند که برچسب ها از چه چیزی ساخته شوند، آنها به آنها نیازی ندارند (بازار کشاورز را در نظر بگیرید)
و آنها را خوراکی نمی دانند. این فقط عجیب است، زیرا اکثر آنها از پلاستیک بسیار نازک ساخته شده اند. خوردن تصادفی یک برچسب میوه مانند
کوبیدن لبه ای از لفاف ساران است که با چسب پوشیده شده است.
کلمه رسمی حاکم بر این چوب کوچک: “اینها موادی هستند که ممکن است به عنوان بخشی از بسته بندی یا تجهیزات فرآوری با مواد غذایی در تماس باشند،
اما قرار نیست مستقیماً به مواد غذایی اضافه شوند.”
برچسب میوه
به عبارت دیگر، آنها را نخورید. اگر تا به حال کمپوست کردن را امتحان کرده باشید، احتمالاً آن را درک کرده اید. این برچسب ها هرگز از بین نمی روند.
مطمئناً، آنها از سیستم گوارش شما عبور می کنند، اما شما نمی خواهید آنها در آنجا بمانند. من شیمیدان نیستم، اما فهرست موادی که در چسب‌ها مجاز است
به‌تنهایی نامشخص به نظر می‌رسد: سقز، نفت، رزین‌های اوره فرمالدئید.
خواربارفروشی‌ها مانند برچسب‌های «بازرسی قیمت» یا برچسب‌های PLU، زیرا کنترل موجودی را آسان‌تر می‌کنند، تسویه‌حساب را تسریع می‌کنند و
صندوقدار را از داشتن توانایی تشخیص گلابی بارتلت از گلابی Bosc راحت می‌کنند. در دنیایی بدون کد PLU که در سال 1990 اختراع شد، پرداخت شخصی دشوارتر خواهد بود.
